JSON’un yalın ve tek-anlamlı sözdizimi, üretimde hata payını azaltır.
Köşeli ve süslü parantezlere dayalı yapı, girinti/boşluk duyarlılığı gibi sürprizleri ortadan kaldırır. Tipler ve veri yapıları az ama yeterlidir; bu da serileştirme ve ayrıştırmayı deterministik kılar. YAML zengin kısayollar sunar; ancak bu zenginlik bazen kenar durumlarda belirsizlik ve linter bağımlılığı doğurur. JSON’da aynı veriyi iki kişinin iki farklı şekilde yazması zordur, bu da code review ve diff süreçlerini sadeleştirir.
JSON, yalnızca veri taşır; gizli yürütme yüzeyini ve örtük tip sürprizlerini en aza indirir.
JSON.parse gibi standart ayrıştırıcılar, nesne/dizi/sayı/metin/boolean/null dışında hiçbir şeyi inşa etmez. YAML tarafında etiketler ve özel kurucular doğru kullanılmadığında uzaktan kod yürütme riskleri görülmüştür; örneğin PyYAML’in unsafe_load kullanımına ilişkin CVE-2017-18342 iyi bilinir. Ayrıca YAML 1.1’de yes/no, on/off gibi dizgelerin beklenmedik biçimde boolean’a dönüşmesi sahada hatalara yol açmıştır; JSON’da böyle örtük dönüştürme yoktur. Bu öngörülebilirlik, güvenlik denetimlerini ve testleri basitleştirir.
JSON’un basit grameri, hızlı ayrıştırma ve akış (streaming) dostu işleme sağlar.
Çoğu dilde akış bazlı JSON ayrıştırıcılarıyla gigabaytlarca log’u satır-satır (NDJSON) işlemek olağandır. Gramerin yalınlığı, ileri-geri bakış ve karmaşık kuralları azaltır; bu da CPU ve bellek üzerindeki yükü düşürmeye yardımcı olur. YAML’ın özellik zenginliği (çok satırlı stiller, ankora/alias’lar vb.) okunabilirliği artırsa da akış senaryolarında ayrıştırmayı zorlaştırabilir. Yüksek hacimli mikroservis ve ETL hatlarında JSON bu yüzden tercih sebebidir.
JSON, standartları ve araç ekosistemiyle her yerde birinci sınıf vatandaştır.
RFC 8259 ve ECMA-404 ile tanımlı olması, diller ve platformlar arasında birlikte çalışabilirliği güçlendirir. Tarayıcıda JSON.parse ve fetch, sunucuda neredeyse her dilin standart kütüphanesi, doğrulamada JSON Schema, sorgulamada JSONPath/jq gibi araçlar zinciri olgun ve yaygındır. Tip güvenliği tarafında TypeScript gibi ekosistemlerle doğal bir eşleşme sunar; API sözleşmeleri ve şema-tabanlı geliştirme kolaylaşır. Bu yaygınlık, ekip içi eğitim maliyetini ve üretim hatalarını hissedilir biçimde azaltır.